Διαβάζω
και ξαναδιαβάζω το γράμμα σου
στην οθόνη του υπολογιστή μου
με την υπέροχη
τη προ-επιλεγμένη
καλλιτεχνική του γραφή
Προσπαθώ
μα δε μπορώ
ν’ αναπαραστήσω την εικόνα σου
την ώρα της γραφής.
Δε μπορώ στις γραμμές ανάμεσα
να συλλάβω
μια γκριμάτσα στο πρόσωπό σου
ένα σκάσιμο των χειλιών σου σε χαμόγελο
μια στιγμιαία ρυτίδα στο μέτωπό σου
Τα γράμματα
ίδια ,απαράλλαχτα
σ’ όλη τη διαδρομή τους
αριστοτεχνικά αποτυπωμένα
θαρρείς στρατιώτες
σ’ αυστηρή πειθαρχημένη στάση.
παγωμένη εικόνα παρέλασης
Προσπαθώ
μα δε μπορώ
στις γραμμές ανάμεσα
το τρέμουλο να νιώσω του χεριού σου
όταν μου γράφεις τις λέξεις
«σ’ αγαπώ»
«θα ‘θελα να ‘χα φτερά
κοντά σου να πετάξω»
Προσπαθώ
μα δε μπορώ
τ’ άγγιγμα να «νιώσω» της ψυχής σου
ν’ ακούσω» δε μπορώ
Το χτύπο της καρδιάς σου.
Θυμάμαι
το παλιό, το πρώτο σου το γράμμα
με μισοσβησμένες τις τελευταίες λέξεις
μου πες απ’ τα δάκρυα πως ήταν
που ‘τρεξαν απ’ τα μάτια σου.
Φοβάμαι
τον καινούργιο κόσμο της αποξένωσης
με τις «φορεσιές» των γραμμάτων
της προ-επιλεγμένης καλλιτεχνικής γραφής
Κι αν το χέρι μου τρέμει
στην ψηφιακή μου απάντηση
κι αν τρέχουν δάκρυα απ’ τα μάτια μου
ο υπολογιστής μου τ΄αποσβήνει
πλεονέκτημα κι αυτό
για το ευπώλητο του προιόντος.
