Αν μπορείς
να ταξιδεύεις με τον άνεμο
με το στοχασμό, το διαλογισμό σου,
ξεπερνώντας ακόμη και τη ταχύτητα
που καυχιέται πως έχει το φώς.
Αν μπορείς
του σύμπαντος να διατρέχεις τα κανάλια
στον αστερισμό να φτάνεις του έρωτα
κουβαλώντας όνειρα και οράματα μαζί σου
στης αστροφεγγιάς τυλιγμένα στο πέπλο.
Αν μπορείς
τα συμβατικά να ξεπεράσεις τα σύνορα
σπάζοντας τις αλυσίδες της βαρύτητας
που σε θέλουν καθηλωμένο στο έδαφος
και λεύτερος να πετάξεις στους αιθέρες.
Τότε
μπορείς τον ανελέητο χρόνο να νικήσεις
την αδυσώπητη κλεψύδρα του να κλείσεις
κι’ ανέγγιχτος να μένεις αναλλοίωτος,
σώμα, ψυχή και πνεύμα
στην αέναη του ευατού σου κλωνοποίηση…
Χωρίς το χθές
χωρίς το σήμερα
χωρίς το αύριο.
Φώτης Παυλάτος
