Νίκος Παπάνας
ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΤΣΑΪ
Μετανάστευσε, λοιπόν, ο ουρανός
στην κούπα ετούτη
─ τρέμω και να σ’ αγγίξω.
Άφθαρτη παρουσία στην καθημερινή φθορά μου,
δέρμα που κληρονόμησε τα μυστικά των αστεριών,
ευφροσύνη που μου δίνεται μονάχα στάλα στάλα.
το τσάι αυτό ποτέ να μην τελειώσει.
ΑΝ ΔΕΝ Τ’ ΟΝΟΜΑΣΟΥΝ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ
Έξω απ’ το βλέμμα σου ενεδρεύει ο θάνατος.
Ένας λυγμός ραγίζει και στο πιο ξανθό φιλί.
Μόνο τα χέρια σου πάντα χλωρά
με λυτρώνουν απ’ τη σήψη.
Στερεύουν οι πηγές που δε σκύβεις να πιεις.
Τίποτα δεν υπάρχει ακέραιο, κανένα φως,
ρόδο κανένα και καμιά πνοή, τίποτα δε σαλεύει,
αν δεν τ’ ονομάσουν τα χείλη σου.
ΕΠΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΡΑΝΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ
(Ι)
Το πρόσωπό σου φέγγει στα μαλλιά σου καθώς φεγγάρι χειμωνιάτικο στο δάσος.
(ΙΙ)
Μήτε και τα πουλιά γνωρίζουνε τι χρώμα έχουν τ’ ανεξιχνίαστα μάτια σου.
(ΙΙΙ)
Ακούω πάντα τη φωνή σου κι ας μην είσ’ εδώ.
(IV)
Το φιλί σου είναι πιο δροσερό κι απ’ του όρθρου τα ποτάμια.
(V)
Το πλοίο του δειλινού μονάχα εσένα θέλει στο τιμόνι.
(VI)
Ένα σεντούκι αναζητώ να θησαυρίσω την αναπνοή σου.
(VII)
Άλλα τόσα έχω να μάθω, για να σ’ αποκτήσω
στο σχολείο του ανήλικου χρυσάνθεμου.
