Καθηγητής Γεράσιμος Ε. Κρασσάς MD, PhD, FRCP(Lond), Ενδοκρινολόγος, Θεσσαλονίκη
Ένας νέος νόμος – πλαίσιο για την εκπαίδευση αναμένεται από το αρμόδιο Υπουργείο, ενώ η γενική εντύπωση στους πολίτες είναι ότι τίποτε δεν αλλάζει σ’ αυτόν τον χώρο, αφού μάλιστα οι όποιες μεταρρυθμίσεις ανατρέπονται, όχι μόνον μετά από αλλαγή σε κυβερνητικό επίπεδο αλλά ακόμα και μετά από ανασχηματισμό των αντίστοιχων υπουργών και αντικατάσταση από νέους.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ουσιαστικές αλλαγές στην μάθηση δεν θα έχουμε αν δεν αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας του πανεπιστημίου. Συγκεκριμένα, απαιτούνται κατάλληλοι γηπεδικοί χώροι (campus) και ασφαλή πανεπιστημιακά κτίρια σε μικρές πληθυσμιακά πόλεις που βαθμιαίως θα αποκτήσουν τον χαρακτήρα και την ονομασία της πανεπιστημιούπολης.
Η Ευρώπη είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Αυτά δημιουργούν συνθήκες ηρεμίας, ασφάλειας και δημιουργίας μέσα σ’ ένα περιβάλλον όπου η βία δεν θα έχει θέση και δεν θα γίνονται ανεκτά ο τραμπουκισμός και ο ξυλοδαρμός φοιτητών και καθηγητών από άτομα που ετσιθελικά έχοντας κάνει κατάληψη πανεπιστημιακών χώρων, μπαινοβγαίνουν ελεύθερα σ’ αυτούς, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Αντίθετα, το ελληνικό πανεπιστήμιο στην μεγάλη του πλειοψηφία είναι απωθητικό και αφιλόξενο. Η γενική εικόνα είναι αισθητικά απαράδεκτη. Κάγκελα και τοίχοι φορτωμένα από κουρελόχαρτα και γκράφιτι σε απωθούν και σε κάνουν να νοσταλγείς άλλα πανεπιστήμια που είχες την τύχη να μαθητεύσεις. Πονάς από την εμφανή γενική εγκατάλειψη. Η χρήση υποδομών έρευνας και οι πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες περιορίζονται σε ‘’κλειστό’’ ωράριο και μόνο τις εργάσιμες μέρες και ώρες και εφόσον δεν υπάρχουν καταλήψεις ή απεργίες. Δεν λειτουργούν επίσης τα Σαββατοκύριακα ή άλλες αργίες.
Δεν υπάρχει πρόβλεψη για κάποιον που θέλει να αφιερώσει την Κυριακή του στην βιβλιοθήκη και το απόγευμα, αφού τελειώσει το διάβασμα, να μπορεί να πιει μια μπύρα ή να ψυχαγωγηθεί μέσα στο campus, όπου θα μπορούσε να συναντήσει και τους φίλους του και να περάσουν μερικές ώρες ευχάριστα.
Γενικά, η υπάρχουσα κατάσταση δεν ικανοποιεί τις κοινωνικές, ψυχαγωγικές, επιστημονικές και επικοινωνιακές ανάγκες των φοιτητών με ότι αυτό συνεπάγεται στην αμφίδρομη σχέση εξάρτησης και συνιδιοκτησίας που θα πρέπει να αποκτήσει ο φοιτητής με το πανεπιστήμιό του.
Αυτά τα θεωρώ ουσιώδη για την αναβάθμιση του ελληνικού πανεπιστημίου και νομίζω ότι η προσπάθεια για να αυξήσουμε το ‘’αίσθημα συνιδιοκτησίας’’ πρέπει να είναι συνεχής και επίπονη. Είμαι βέβαιος ότι θα βελτιώσει κατά πολύ την καθημερινή πανεπιστημιακή αντίληψη και συμπεριφορά των φοιτητών.
Αίσθημα συνιδιοκτησίας σε αυξημένο βαθμό είχε ο νυν Αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας κος. Α. Συρίγος όταν έκανε παρατήρηση σε φοιτητές γιατί έγραφαν με γκράφιτι στους τοίχους του Παντείου Πανεπιστημίου, όπου υπηρετεί. Αποτέλεσμα ο άγριος ξυλοδαρμός του.
Εύχομαι και περιμένω να δούμε την ίδια αντίδραση από φοιτητές. Τότε θα έχει δικαιωθεί και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
