Η κ. Ματίνα Νταβανάκη ήταν πρόθυμη να δείξει ότι παρα τα 73 χρόνια της διατηρούσε ακόμη την κινητικότητα, αντίληψη και ευλυγισία περασμένων δεκαετιών της ζωής της. Όταν προσπάθησε όμως να δοκιμάσει αυτές τις ικανότητες της κατεβαίνοντας την εσωτερική σκάλα της μεζονέτας της βρέθηκε αρχικά στο πάτωμα του ισογείου και στη συνέχεια σε κρεβάτι Νοσοκομείου με κάταγμα της δεξιάς κνήμης, μώλωπες σε όλο το σώμα και φυσικά με τραυματισμένο τον εγωισμό της.
Η ακινητοποίησή της για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν η χειρότερη δοκιμασία πολύ πιο επώδυνη από τη χειρουργική επέμβαση που ακολούθησε αλλά και το νερόβραστο φαγητό που σερβιριζόταν και που γινόταν ακόμη πιο νερόβραστο από το νερό που κάθε τόσο έπινε για να τη βοηθήσει να το καταπιεί.
Πέρα όμως από την ακινησία την ενοχλούσε ιδιαίτερα η μοναξιά. Φυσικά είχε επιμείνει για μονόκλινο δωμάτιο μη αντέχοντας τη σκέψη να μοιράζεται τις ιδιωτικές της στιγμές με άλλους, όμως τώρα ένοιωθε ότι βρισκόταν σε ένα ψυχρό αποστειρωμένο περιβάλλον που της έφερνε θλιβερά αισθήματα και μεταφυσικούς διαλογισμούς. Είναι γεγονός ότι είχε προσπαθήσει από την αρχή να κάνει τη μοναξιά της περισσότερο υποφερτή νοικιάζοντας μια τηλεόραση και φέρνοντας από το σπίτι το ραδιόφωνό της και ένα σεβαστό αριθμό βιβλίων. Κάθε μέρα ο εφημεριδοπώλης της άφηνε εφημερίδες και περιοδικά. Αναζητούσε όμως την ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία.
Η κ. Ματίνα δεν είχε καθόλου επισκέψεις. Ο άνδρας της είχε πεθάνει από χρόνια και δεν είχε παιδιά ούτε στενούς συγγενείς στη ζωή. Ήταν λοιπόν μεγάλη η ευχαρίστηση που ένοιωσε όταν της τηλεφώνησε η γειτόνισσά της η κ. Μαρίνα και τη πληροφόρησε ότι ήθελε να την επισκεφθεί.
Την ημέρα εκείνη είχε φροντίσει να προμηθευθεί γλυκά, αναψυκτικά και βουτήματα από το γειτονικό φούρνο και είπε στις αδελφές να περιποιηθούν το δωμάτιο της. Είχε μάλιστα φθάσει στο σημείο να καλέσει μια εθελόντρια να της φτιάξει τα μαλλιά.
Η κ. Μαρίνα έφτασε στολισμένη σαν φρεγάτα, του περασμένου αιώνα φυσικά, και μετά τους τυπικούς χαιρετισμούς και φιλιά εγκαταστάθηκε στην αναπαυτική καρέκλα δίπλα στη φίλη της.
Εγώ, Ματίνα μου, άρχισε τη συζήτηση η κ. Μαρίνα, δίνω μεγάλη σημασία στη προσωπική επαφή. Πρέπει να μιλάς με τον κόσμο να ακούς τα προβλήματά του ,να
του λές τις δικές σου απόψεις, να τον παρηγορείς και να τον ενθαρρύνεις όταν χρειάζεται. Η ζωή χωρίς συντροφιά είναι μαρτύριο που δεν το εύχομαι στο χειρότερο μου εχθρό. Πέσε μου όμως για τα δικά σου τα βάσανα. Πολύ ατυχία βρέ παιδάκι μου δεν πρόσεχες όταν περπατούσες.
Συμβαίνουν αυτά Μαρίνα μου, άρχισε η Ματίνα .Ελπίζω να δέσει το κάταγμα. Ο γιατρός ,πολύ καλός ορθοπεδικός ξέρεις, μου είπε ότι ..
Εγώ δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στους γιατρούς, διέκοψε η Μαρίνα . Διαβάζω όλες τις ιατρικές στήλες των περιοδικών και διαμορφώνω προσωπική άποψη. Α! να βλέπω έχεις το Madame Figaro σε πειράζει να ρίξω μια ματιά.
Παρακαλώ, ψέλισε η Ματίνα.
Μετά από αρκετή ώρα εντατικής μελέτης όλων σχεδόν των περιοδικών που βρήκε μπροστά της, που είχε συνδυασθεί με γενναία κατανάλωση των γλυκών και αναψυκτικών που της προσφέρθηκαν, κ. Μαρίνα κοίταξε ξαφνικά το ρολόι της και ρώτησε τη άρρωστη φίλη της που κοίταγε αμήχανα στο ταβάνι.
Ματινάκι σε πειράζει να ανάψουμε τη τηλεόραση ,σήμερα έχουνε επίδειξη μόδας στο πρωινό μαγκαζίνο του Αντέννα.
Η Ματίνα πάτησε το τηλεκοντρόλ και για την επόμενη ώρα το δωμάτιο γέμισε από όμορφες παρουσίες ,μουσική ροκ και επιφωνήματα θαυμασμού της κ. Μαρίνας.
Γύρω στις 12 το μεσημέρι ήλθε η τραπεζοκόμος με το καθημερινό νερόβραστο και η κ. Μαρίνα πετάχθηκε επάνω ξαφνιασμένη.
Πως περνάει η ώρα χρυσή μου αναφώνησε. Πρέπει τώρα να φύγω για να φάς. Και πρόσεξε τόνισε, δείχνοντας επιτιμητικά το δάχτυλο της, όταν θέλεις να μιλήσεις με κάποιο να με παίρνεις τηλέφωνο.
Σε λίγο το δωμάτιο ήταν πάλι άδειο. Η τηλεόραση έδειχνε διαφημίσεις. Στο κομοδίνο ήταν το νερόβραστο με ένα μπουκάλι νερό. Και η κ. Ματίνα έκλεγε με αναφυλλητά μουσκεύοντας το φρεσκοπλυμμένο μαξιλάρι.
Aesculapius
