Το Ρολόι μου
Το ρολόι μου
το κουρντίζω κάθε μέρα .
φοβάμαι μη σταματήσει.
Οι δείκτες του μου θυμίζουν τα χέρια σου.
Εννέα και τέταρτο:
θέση μπαλέτου.
Άψογο το κυκλικό του σχήμα .
το φιλοτέχνησαν οι θύελλες
σαν την τρομαχτική ομορφιά σου.
Αφουγκράζομαι το χτύπο του .
πώς θ’ ακουγόταν η ανάσα σου,
αν ήσουν εδώ;
Το φορώ πολύ σφιχτά .
δεν ωφελεί ─
δε νιώθω το άγγιγμά σου.
Το βγάζω πάλι,
το κρατώ και το κοιτώ:
Είναι πρόσωπο, είναι πράγμα, είναι πρόσωπο.
Ωστόσο, το κουρντίζω κάθε μέρα
το ρολόι μου.
Σε ανακηρύσσω νικήτρια
Όταν ακούω τη φωνή σου,
στην αρχή αντιστέκομαι.
Είμαι το νέο θαύμα
της αυτοκυριαρχίας.
Μπορώ και σου απαντώ
εύγλωττες φράσεις μουσικές:
Ο διάλογός μας βήματα για δύο
σε αστραφτερό παρκέ.
Έλα όμως που δεν κρατάει πολύ
η αυτοσυγκράτηση.
Τα βήματα γλιστρούν,
τα λόγια χάνονται,
θριαμβεύει ο κόμπος του λαιμού ─
αμήχανη ζάλη.
Σε ανακηρύσσω νικήτρια ─
κι απόψε και πάντα.
Έμαθα μαζί σου
Έμαθα μαζί σου πώς είναι να περιφέρεται, φορώντας ένα φριχτό κουρελιασμένο
σεντόνι, σ’ όλες τις κάμαρες της ψυχής μου, να μου τρίζει τα κίτρινα δόντια του, κι
ασταμάτητα να με τρυπά με χιλιάδες καρφίτσες το ανομολόγητο δίλημμα.
Έμαθα μαζί σου να κρατώ ευλαβικά σ’ ένα σκαλιστό παλιό πειρατικό σεντούκι τα
λάφυρα της προσμονής.
Έμαθα μαζί σου πως τα λόγια που δεν είπαμε δε χάνονται, πεισμώνουν, και
μεταμορφώνονται στα πιο αγκαθωτά, μα και πιο κόκκινα, τριαντάφυλλα.
