Το καλοκαίρι έφθασε και μαζί του η προσδοκία για διακοπές. Μερικοί από μας έχουν ηδη δραπετεύσει στις μαγευτικές ακτές αλλα και στα ορεινά της όμορφης χώρας μας.Αλλοι προετοιμάζονται για τη μεγάλη φυγή που σηματοδοτεί το τελος μιας περιόδου ψυχοσωματικής έντασης και την αρχή της πολυπόθητης περιόδου «των διακοπών».Πόσο όμως πράγματι πετυχαίνουμε να «διακόψουμε» την επαφή μας με τα επαγγελματικά, κοινωνικά η και συναισθηματικά μας άγχη τη περίοδο αυτή; Μπορούμε άραγε αλλάζοντας το περιβάλλον και τις καθημερινές μας συνήθειες να δραπετεύσουμε από τη σκληρή καθημερινή πραγματικότητα η και από τον εαυτό μας όταν χρειάζεται;
Παλαιοτέρα οι διακοπές στην Ελλάδα δεν είχαν τόσο «επαγγελματικό» χαρακτήρα και ταυτίζονταν με τις διακοπές του σχολείου των παιδιών της οικογένειας. Τα ξενοδοχεία φιλοξενούσαν συνήθως ξένους τουρίστες ενώ οι ντόπιοι κατέφευγαν στο παραδοσιακό χωριό για να μείνουν με τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Δεν υπήρχαν κρατήσεις ξενοδοχείων, αεροπορικά ταξίδια σε εξωτικές χώρες, επιδρομές σε δημοφιλή μπάρ και εστιατόρια, άγρια πάρτι μέχρι τα ξημερώματα και γαστριμαργικές παρεκτροπές. Η πρωινή έγερση μπορεί να καθυστερούσε λίγο αλλα οπωσδήποτε δεν έφθανε το μεσημέρι για να σερβιριστεί το πρόγευμα. Η μαμά διατηρούσε το παραδοσιακό ρόλο της νοικοκυράς που είχε και στο σπίτι το χειμώνα και γι’αυτήν οι διακοπές δεν σήμαιναν αυτόματα και μείωση της απασχόλησης. Ο πατέρας απολάμβανε περισσότερο το πρωινό καφέ και την εφημερίδα του που αν και μικρότερη σε όγκο και περιεχόμενο από τις σημερινές φαινόταν ατελείωτη, τα δε παιδιά έβρισκαν τους περυσινούς συντοπίτες φίλους τους και στην ουσία αυτοσχεδίαζαν παιχνίδια μια και οι υποδομές για άθληση και συμμετοχική διασκέδαση οιουδήποτε είδους ήταν ανύπαρκτες.
Ο τύπος αυτός των «οικογενειακών διακοπών» συνήθως αφορούσε και τα μεγαλύτερα σε ηλικία μέλη της οικογένειας που δεν είχαν αυτονομηθεί επαγγελματικά η κοινωνικά. Αυτοί μπορεί να αποτολμούσαν ξεχωριστές εξόδους με συνομήλικους για ένα ομαδικό μπάνιο η μια νυχτερινή έξοδο αλλα παρέμεναν πιστά στη κοινή συγγενική διαβίωση και κατ’ανάγκη στη γονική επίβλεψη η και έλεγχο.
Σήμερα το παραδοσιακό αυτό πρότυπο διακοπών έχει ριζικά μεταβληθεί. Η οικογένεια δεν επιστρέφει ομαδικά στο χωριό. Τα μέλη της προγραμματίζουν χωριστές διακοπές σε διαφορετικά μέρη και με επιλεγμένες παρεες.Η συνύπαρξη με τους γονείς θεωρείται τουλάχιστον κοινωνικό στίγμα και ο προορισμός σε ένα η περισσότερα νησιά θεωρείται απαραίτητος αν δεν θέλουν να νοιώσουν το κοινωνικό αποκλεισμό της σύγχρονης κουλτούρας των διακοπών.
Η ριζική ανατροπή του παραδοσιακού μοντέλου διακοπών σχετίζεται με την οικονομική ανεξαρτησία, την ελευθέρια των σχέσεων, τη χαλάρωση των οικογενειακών δεσμών, την τάση για απομόνωση, τη βελτίωση των ξενοδοχειακών υποδομών και μεταφορών, και τη δυνατότητα οργανωμένων ταξιδιών από τουριστικά γραφεία. Σε ένα όμως μεγάλο βαθμό οφείλεται στην υιοθέτηση ενός μοντέλου διακοπών που προβάλλεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σαν μοναδική επιλογή για τη διασφάλιση του μεγάλου αγαθού των διακοπών δηλαδή της σωματικής και ψυχικής ευδαιμονιας.Το πρότυπο αυτό περιλαμβάνει τρία βασικά στοιχεία.Τη φύση, τη συντροφιά και τις υπηρεσίες.
Η πρόοδος έφερε ριζικές αλλαγές στις καλοκαιρινές μας διακοπές. Η οργανωτικά απλή και αθώα περίοδος ξεκούρασης αντικαταστάθηκε από τη πολύπλοκη,
επιτηδευμένη, φορτωμένη με προσφορές περίοδο των σύγχρονων διακοπών.
Μήπως κανείς νοσταλγεί το παρελθόν;
Aesculapius
