Τα αλλεπάλληλα κρούσματα βίας και μάλιστα σε γειτονικές μας χώρες, δημιουργούν ερωτήματα για την ασφάλεια και την ειρήνη στο κόσμο. Οι πηγές της βίας δεν είναι μονο οι αποκαλούμενες παρακρατικές, παραστρατιωτικές, τρομοκρατικές ομάδες. Σε αντίθεση υπάρχει και η συντεταγμένη κρατική, εθνική η και υπερεθνική βία που προκαλείται από νόμιμες τακτικές στρατιωτικές μονάδες. Εμείς δεν θα αναφερθούμε στα αίτια και στη πολιτική διάσταση του προβλήματος παρα μόνο στις ανθρωπιστικές και ιατρικές του συνέπειες.
Ο πόλεμος και η βία υπήρξαν πάντα αναπόσπαστα τμήματα της ιστορίας του ανθρώπινου γένους. Η τεχνολογική ανάπτυξη,για να μην αναφερθώ στη πολιτιστική που θεωρείται αμφισβητούμενη και αξιολογείται πολύ πιο δύσκολα, δεν επέτυχε δυστυχώς να εξαλείψει η έστω να μειώσει τις πράξεις βίας από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Οι ιδέες για μία κοινωνία των Εθνών που θα μπορούσε με αντικειμενικότητα και δικαιοσύνη να επιλύει σε υπερεθνικό επίπεδο τις διαφορές μεταξύ εθνών η εθνοτήτων αποδείχθηκαν ουτοπικές. Τα πρωτεακά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, ο εγωισμός, η πλεονεξία, το αίσθημα της ιδιοκτησίας , η τάση για εξουσιασμό και η εκμετάλλευση συνάνθρωπων του, αποδείχθηκαν πολύ πιο ισχυρά από την υιοθέτηση και εφαρμογή του «Αγαπάτε Αλλήλους» του Θεανθρώπου. Η Κοινωνία των ανθρώπων βρίσκεται σε αμηχανία και σύγχυση στην αντιμετώπιση του προαιώνιου διλήμματος. Εμείς η αυτοί.
Τα αποτελέσματα είναι καταστρεπτικά για τη σωματική και ψυχική υγεία των εμπλεκομένων σε πολεμικές συγκρούσεις. Ο θάνατος και οι αναπηρίες αποτελούν καθημερινότητα. Ο βιολογικός πόνος μπορεί να αμβλυνθεί η να θεραπευθεί με τις σύγχρονες θεραπευτικές εφαρμογές. Τα ψυχικά τραύματα όμως όχι απλώς δεν επουλώνονται εύκολα όπως τα σωματικά αλλα μεταφέρονται από γενιά σε γενιά μαζί με αισθήματα μίσους και εκδίκησης.
Τα παιδιά αυτών που πέθαναν η ακρωτηριάσθηκαν στις μάχες έχουν προβληματική ψυχολογία και συμπεριφορά. Μερικά από αυτά δεν έχουν γνωρίσει ποτέ την ειρήνη και τα βιώματα της βίας αποτελούν τρόπο ζωής. Το μίσος διαιωνίζεται καθιστώντας τις προσπάθειες επίλυσης των διαφορών προβληματικές έως αδύνατες. Στη γονιδιακή σύσταση του ανθρώπου που καθορίζει την σωματική και ψυχική ιδιοσυστασία θα πρέπει να προσθέσουμε και τα γονίδια της βίας που στην ουσία και αυτά κληρονομούνται και μάλιστα κατά τον κυρίαρχο τρόπο μεταβίβασης.
Τελικά τι έχει αλλάξει από τη προϊστορική εποχή. Η τεχνολογική εξέλιξη δεν έλυσε τα προβλήματα βοήθησε όμως μέσα από την έκρηξη των επικοινωνιών να γίνονται γνωστές οι πράξεις βίας οπου και αν συμβαίνουν στο πλανήτη μας.
Μήπως η γνώση και συνειδητοποίηση της παγκόσμιας ανθρώπινης σύγκρουσης και των συνεπειών της οδηγήσει σε καθολική αντίδραση των λαών για μια εποχή χωρίς βία, πόνο και εκμετάλλευση;
Την επόμενη φορά που θα δούμε πράξεις βίας στην τηλεόραση από την άνεση του σαλονιού μας ας μη τις αποδεχθούμε απλά την ειδηση.Ας το θεωρήσουμε σαν άμεση δική μας απειλή στην οποία πρέπει να αντιδράσουμε αν όχι για μας τουλάχιστον για τα παιδιά μας.Τα γονίδια του μίσους πρέπει να σταματήσουν να διαμορφώνουν χαρακτήρες.
Κώστας Φαινέκος
