Η προσμονή των γιορτών μας πλημμυρίζει με ένα πλήθος συναισθημάτων. Χαρά για τη προσωρινή απελευθέρωση από τα δεσμά της επαγγελματικής μας ενασχόλησης ,ανακούφιση για διακοπή της καθημερινής ρουτίνας, συγκίνηση από τις παιδικές μνήμες και βιώματα που βρίσκουν δρόμο να ξανάρθουν από την ηλικία της αθωότητας, ενθουσιασμό για τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο για ξεκούραση και αυτοσυγκέντρωση. Όλα αυτά όμως συνοδεύονται από μια κυρίαρχη εσωτερική παρότρυνση που πολλές φορές παίρνει το χαρακτήρα μιας άνωθεν εντολής η την πιεστικότητα μιας υποχρέωσης.
«Πρέπει να διασκεδάσεις»
Το αίσθημα της ανάγκης για διασκέδαση τις γιορτές παίρνει επιδημικές διαστάσεις. Οπου πας και οπου βρεθείς ακούς σχεδιασμούς, προγραμματισμούς, συμβουλές, προτάσεις και σχόλια για ευκαιρίες διασκέδασης τη περίοδο των γιορτών. Εκδρομές, μουσικές εκδηλώσεις,
θέαμα, γαστριμαργικές απολαύσεις εναλλάσσονται με προτάσεις για χορό, προσκλήσεις σε φιλικά σπίτια, δεξιώσεις η μοναχική κατανάλωση ποτών σε μοδάτα στέκια.
Η παραμικρή εκδήλωση αμηχανίας για το τρόπο διασκέδασης τις γιορτές η η έκφραση επιθυμίας «μη διασκέδασης» με την ορθόδοξη έννοια του όρου, οδηγεί σε κοινωνικό αποκλεισμό η στη καλλίτερη περίπτωση σε σχόλια από το περιβάλλον του τύπου.
-Μα τι παράξενος άνθρωπος η –Θα υποφέρει φαίνεται από κατάθλιψη.
Δεν φτάνει μονο να προγραμματίσεις τη συμμετοχή σου σε μια σειρά «διασκεδάσεων».Θα πρέπει στο τέλος της γιορτινής περιόδου να είσαι έτοιμος να απαντήσεις με το καλλίτερο τρόπο στο αναπόφευκτο ερώτημα που θα σου απευθυνθεί. –Μα πως πέρασες τις γιορτές.
Η εναγώνια αναζήτηση για διασκέδαση τις γιορτές αναμφισβήτητα αποτελεί σε μεγάλο βαθμό υπόλειμμα κοινωνικής συμπεριφοράς που χαρακτήριζε παλιότερες εποχές όταν για λόγους κύρια οικονομικούς η διασκέδαση περιοριζόταν σε περιόδους θρησκευτικών εορτών η αγροτικής συγκομιδής .Τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, ο θερισμός, ο τρύγος αποτελούσαν από χιλιάδες χρόνια περιόδους πλήρωσης της ανάγκης του ανθρώπου για ξεφάντωμα και ανεμελειά.Το απόσταμα και η ψυχολογική ανανέωση πριν την επιστροφή στο μεροδούλι και στη στέρηση. Σήμερα όμως με την τεραστία αλλαγή στο κοινωνικοοικονομικό τοπίο σε ποιο βαθμό η χρονική οριοθέτηση της διασκέδασης θα πρέπει να αποτελεί καθολικό αίτημα η ακόμα και υποχρέωση;
Στο κόσμο που ζούμε η «διασκέδαση» με οποιονδήποτε τρόπο αποτελεί πια καθημερινότητα.
Η υπερκατανάλωση διασκέδασης έχει καταλήξει σε κοινωνικό φαινόμενο που στηρίζει μια ολόκληρη βιομηχανία. Οι δυνατότητες για «απόλαυση» περιορίζονται μονο από το διαθέσιμο ελεύθερο χρόνο και όχι από το χρήμα όπως παλιότερα. Η διασκέδαση έχει παύσει σε μεγάλο βαθμό να είναι αποτέλεσμα κάποιας ατομικής η συλλογικής αυθόρμητης πρωτοβουλίας. Αγοράζεται και προσφέρεται καθημερινά σε μια τυποποιημένη, ποιοτικά άψογη συσκευασία και καταναλώνεται μηχανιστικά σαν από υποχρέωση η χρησιμοποιείται σα μέσο προβολής του κοινωνικού status, σύναψης εμπορικών συμφωνιών, η στιγμιαίας διαφυγής από τα τρέχοντα προβλήματα.
Μήπως θα πρέπει οι γιορτές να αποτελέσουν τελικά αντί για περιόδους υποχρεωτικής διασκέδασης περιόδους αποχής από τη ρουτίνα της διασκέδασης; Αν μη τι άλλο αυτό θα ταίριαζε περισσότερο στο θρησκευτικό τους χαρακτήρα και στη πνευματική και ψυχική ανάταση που απαιτείται για να τις βιώνουμε.
Κώστας Φαινέκος
